2.4 Η RFID τεχνολογία
Τo RFID (Radio Frequency IDentification) αποτελεί την πλέον σύγχρονη (όσον αφορά στην εφαρμογή της) τεχνολογία ηλεκτρονικής ταυτοποίησης. Στηρίζεται στη χρήση ραδιοκυμάτων και επιτρέπει την αυτόματη αναγνώριση ανθρώπων ή, κατά κύριο λόγο, αντικειμένων (προϊόντων) τα οποία φέρουν RFID tags (ετικέτες που ενσωματώνουν μικροεπεξεργαστή και κεραία) και μπορούν να ανιχνευθούν αυτόματα από σταθερούς ή φορητούς αναγνώστες (readers) RFID, χωρίς να είναι απαραίτητη η σάρωση του κάθε μεμονωμένου αντικειμένου. Η κεραία επιτρέπει στο μικροεπεξεργαστή να μεταφέρει τις πληροφορίες αναγνώρισης στον αναγνώστη, ο οποίος με τη σειρά του μετατρέπει τα ραδιοκύματα που "αντανακλώνται" από την ετικέτα RFID σε ψηφιακές πληροφορίες. Οι πληροφορίες αυτές μπορούν στη συνέχεια να "περάσουν" σε υπολογιστές για περαιτέρω χρήση.
Όμως, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας ζητήματα που αφορούν στην ασφάλεια, την προστασία των δεδομένων, καθώς και ζητήματα ασφάλειας που αφορούν το απόρρητο των χρηστών. Με ανάλογο τρόπο, ένα ακέραιο ζήτημα που τίθεται, είναι η προστασία των προσωπικών δεδομένων, δηλαδή πληροφορίες σχετικά με ένα προσδιορισμένο ή ευπροσδιόριστο φυσικό πρόσωπο (Langheinrich 2005). Οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις προορίζονται στο να δώσουν στους χρήστες τον πλήρη έλεγχο της τεχνολογίας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να θέτουν εκτός λειτουργίας ή να απενεργοποιούν τις ετικέτες αισθητήρων.
Τέλος, οι αισθητήρες μπορούν να χωριστούν σε δύο ξεχωριστές ομάδες: στις ενεργές ετικέτες και στις παθητικές ετικέτες. Οι παθητικές RFID ετικέτες, για παράδειγμα, δεν διαθέτουν δική τους πηγή ενέργειας, γι’αυτό χρησιμοποιούν τις ραδιο-συχνότητες για την αποστολή συντομων πληροφοριών. Επιπλέον, ο αποθηκευτικός τους χώρος περιορίζεται σε ελάχιστα bits και εμβέλειά τους περιορίζεται γύρω στα 20 – 30 cm. Από την άλλη μεριά, οι ενεργές RFID ετικέτες έχουν τη δική τους πηγή ενέργειας. Ως εκ τούτου, η εμβέλειά τους υπολογίζεται πάνω απο μερικές δεκάδες μέτρα. Ωστώσο, εαν η μπαταρία τους χάσει αρκετή απο την ισχύ της, η πλήρης κάλυψη γίνεται ανούσια (Fabian and Hansen 2006). Αυτός είναι και ο λόγος, σύμφωνα με τα παραπάνω, όπου η εξεύρεση μιας νέας και καλύτερης πηγής ενέργειας θα είναι ο πρωτεύον σκοπός τα προσεχή χρόνια.
Όμως, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας ζητήματα που αφορούν στην ασφάλεια, την προστασία των δεδομένων, καθώς και ζητήματα ασφάλειας που αφορούν το απόρρητο των χρηστών. Με ανάλογο τρόπο, ένα ακέραιο ζήτημα που τίθεται, είναι η προστασία των προσωπικών δεδομένων, δηλαδή πληροφορίες σχετικά με ένα προσδιορισμένο ή ευπροσδιόριστο φυσικό πρόσωπο (Langheinrich 2005). Οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις προορίζονται στο να δώσουν στους χρήστες τον πλήρη έλεγχο της τεχνολογίας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να θέτουν εκτός λειτουργίας ή να απενεργοποιούν τις ετικέτες αισθητήρων.
Τέλος, οι αισθητήρες μπορούν να χωριστούν σε δύο ξεχωριστές ομάδες: στις ενεργές ετικέτες και στις παθητικές ετικέτες. Οι παθητικές RFID ετικέτες, για παράδειγμα, δεν διαθέτουν δική τους πηγή ενέργειας, γι’αυτό χρησιμοποιούν τις ραδιο-συχνότητες για την αποστολή συντομων πληροφοριών. Επιπλέον, ο αποθηκευτικός τους χώρος περιορίζεται σε ελάχιστα bits και εμβέλειά τους περιορίζεται γύρω στα 20 – 30 cm. Από την άλλη μεριά, οι ενεργές RFID ετικέτες έχουν τη δική τους πηγή ενέργειας. Ως εκ τούτου, η εμβέλειά τους υπολογίζεται πάνω απο μερικές δεκάδες μέτρα. Ωστώσο, εαν η μπαταρία τους χάσει αρκετή απο την ισχύ της, η πλήρης κάλυψη γίνεται ανούσια (Fabian and Hansen 2006). Αυτός είναι και ο λόγος, σύμφωνα με τα παραπάνω, όπου η εξεύρεση μιας νέας και καλύτερης πηγής ενέργειας θα είναι ο πρωτεύον σκοπός τα προσεχή χρόνια.
